O MIRADOIRO DE BUSTELO (VAL DE QUIROGA)
*SITUACIÓN:
USO 29
X: 648434
Y: 4707626
*DESCRICIÓN:
Punto de observación, situado a 610 m de altura, que permite contemplar unha boa panorámica dos vales do ríos Quiroga e Sil. Está equipado cun panel interpretativo da paisaxe que pode verse dende alí. Sitúase na estrada que leva de Quiroga á Seara e a Vieiros pola Cruz de Outeiro, polo que se converte nun lugar de parada obrigatoria de camiño a esta zona da serra do Caurel."
.JPG)
[gallery title="" width="IMAGE_THUMB_WIDTH" height="IMAGE_THUMB_HEIGHT" columns="3"][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/igrexa.JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/Outeiro (3).JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/Outeiro (2).JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][/gallery]
"Esta parroquia ten como patrón o San Benito. Situada en terras de Quiroga destaca como outras desta mesma comarca, pola súa arquitectura popular. Un medio particularmente hostil na alta montaña, cun relevo moi accidentado e un clima duro e adverso, con chuvia e neve no inverno. A construción tradicional tamén é un testemuño dunha sabia relación coa natureza, produto de moitos anos de ensaios e experiencias. Unha relación que se atopa hoxe en vías de desaparición por mor do baleiro das aldeas que quedan sen habitantes."
[gallery title="" width="IMAGE_THUMB_WIDTH" height="IMAGE_THUMB_HEIGHT" columns="3"][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/Outeiro (23).JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/Outeiro (7).JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/Outeiro (6).JPG" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][/gallery]
Os condicionantes anteditos orixinaron unha tipoloxía construtiva caracterizada pola súa austeridade e sinxeleza. As casas agrúpanse en núcleos de fasquía compacta e pechada. As comunidades rurais preferían construír os poboados nos terreos menos aptos para o cultivo co obxectivo de ocupar o mínimo espazo produtivo. Trátase case sempre de núcleos con baixa densidade de poboación. En canto á disposición, preférense aqueles lugares resgardados dos ventos dominantes e, ao mesmo tempo, cunha axeitada exposición ao sol.
A casa da montaña é unha construción sobria, individualizada por un acceso exterior mediante unha escaleira de pedra e dotada en moitas ocasións de corredor. Para a construción emprégase xeralmente xisto, madeira da zona e lousa. Os muros de cachotería, elementos que soportan a estrutura, son grosos, de menos de 0,5 m de espesor. As paredes non son moi altas, non acostuman superar os dous metros. As ventás son escasas e están normalmente enmarcadas con madeira. A cuberta é case sempre a dúas augas a base de lousas grosas. Os beirís acadan unha grande importancia pola necesidade de lograr espazos protexidos.
A distribución interior é sinxela, dado o limitado número de dependencias que ten. A planta baixa dedícase ás cortes e ao almacén, onde vive o gando e se gardan os apeiros de labranza. No andar, ao que se accede pola escaleira e, segundo o grao de desenvolvemento económico, podemos atopar un ou varios compartimentos. O piso é de táboas de madeira. Na cociña disponse a lareira e, por riba desta, a caniceira ou canizo, onde se afuman algunhas partes do porco. No espazo situado baixo o tellado ou faio gárdanse diversos útiles que non se empregan habitualmente.
O corredor é o elemento que personaliza esta tipoloxía e normalmente vai ao longo da fachada principal. A súa funcionalidade é diversa, xa que ademais de servir de protección contra as inclemencias meteorolóxicas, é o lugar de acceso dende o exterior ao primeiro andar. Tamén se utiliza para secar diversos produtos agrícolas e incluso para colgar a roupa. Construtivamente consiste nunha estrutura de madeira que conforma un espazo horizontal, cunha anchura que oscila entre os 60 cms e o metro. O chan acostuma ser de táboas ou de lousas. Onde as condicións son especialmente duras, protéxese cunha varanda a base de grandes lousas de xisto. "
O mel e as castañas, abundan nesta terra. Os seus embutidos son espectaculares. Hai unha especie de sobrasada que leva, aceite, mel, pimenton, carne, cabazo e arroz que é unha delicia para os sentidos. Vir a Outeiro é como teletransportarse no tempo.
[gallery title="" width="IMAGE_THUMB_WIDTH" height="IMAGE_THUMB_HEIGHT" columns="1"][gallery_item title="" src="/images/fotosaldeas/outeiro/embupilonga.jpg" video_addr="VIDEO_ADDRESS"]IMAGE_DESCRIPTION[/gallery_item][/gallery]
Esta obra está baixo unha